Mapa jest zawsze wielką tajemnicą i każdy wędrowiec — utrudzony już i zmarznięty — może poszukać na niej schronienia. Tego miejsca, w którym mój Dom budowałem, szukałem wiele lat. I wiele lat układałem kamienie, dźwigałem drewniane bale, strugałem sosnowe gonty. Mapa wytrwale znosiła deszcze i zimne wiatry. Przeciągały przez nią zadymki i drogi stawały w zaspach. Nad cienkim papierem mapy unosiła się, bijąca tysiącami serc, ciemna chmura. Wśród kresek i liter przemykał się łoś.
Pod śniegiem spoczywały głazy, z których miały powstać ściany Domu...
Pod śniegiem spoczywały głazy, z których miały powstać ściany Domu...
...Oderwać żelazem wmarznięty w ziemię kamień, wtoczyć go na sanie i ogrzać potem dłonie przytulając je do oszronionych chrap końskich...
Ku wieczorowi jezioro trzaskało od tężejącego mrozu, a chrobot sań był najniższym dźwiękiem.
Już na przedwiośniu, ale jeszcze w głębokich śniegach, ścinaliśmy z Tadziem pierwsze sosny. Złociły się już moje drewniane ściany, skrzypiała podłoga, wśród krokwi gontowego dachu trwały tajemne kląskania, szumy i świsty. Ale zraniona Puszcza nie oddawała swych drzew bez bolesnego westchnienia. W zasypanej śniegiem chatce drwala słychać było tylko wielką, puszczańską ciszę. Tadzio słyszał coś jeszcze.
Budowałem mój Dom wiele lat. Ten czas widać i na mapie: przetarły się jej brzegi, zmieniła się skala, poręby porosły lasem, znikł łoś, ale się pojawia...
Z tego miejsca przychodzę.
Błotniak z Bronnej Góry
