Dziupla Błotniaka

Błotniak z Bronnej Góry

Podobno już ponad tysięczny raz świętujemy te narodziny w obecności Wołu, Osła i Owieczki. Innym zwierzętom nie było dane dostąpić tej łaski. Niewiele to w istocie znaczy, bo na co dzień i tak zapominamy o wszystkich naszych Mniejszych Braciach, tworząc z ich ciał i dusz bezlitosną Barbarię.
Kiedy więc przyjdzie czas, gdy zwierzęta naszym ludzkim głosem przemawiają, mówią — także w tonie skargi — nie odważmy się ich głosom przysłuchiwać.
U Sarmatów był wręcz obyczaj uszanowania tego czasu szczerości, bowiem własne sumienia też trzeba było jakoś ratować. A więc za podsłuchiwanie zwierząt w Noc Wigilijną jedna była kara. A że ze śmiercią nikt tańcować nie chciał nawet po pijaku, to i zwierzaki mogły sobie swobodnie porozmawiać.
Pójdźmy więc z dobrą nowiną do stajenki, do naszego psa, kota albo wiewiórki — zanim wybije północ.

Ryk osła brzmi dla Polan nazbyt dumnie!

Błotniak z Bronnej Góry

Na tej kapliczce z Chrystusem Frasobliwym jeszcze nie wszystkie zwierzęta przychodzące i przylatujące do kapliczki zostały wymalowane. Brakuje klempy z synkiem, bobra, dzika, wiewiórki... ale pewnym jest, że ten Chrystus — przemieniony Słowianin, tak boleśnie zasępiony, nie jest już sam.
Bo przecież to ludzie skazali Go na takie osamotnienie, składając na Jego wątłe ramiona nadmierne ciężary swoich win i zbrodni, prosząc w dodatku o ich odkupienie i zanosząc przed Jego oblicze wciąż nowe prośby, obarczając Go odpowiedzialnością za ich niespełnienie.

Błotniak z Bronnej Góry

W grudniu nasze dzielne wojska zajęły cały kraj.
W głębokich śniegach ufortyfikowały się dywizje.
Kampania zimowa przebiegała prawie bez zakłóceń.
Pociągi jeździły bez pasażerów. Generałowie uchodzili wciąż
za dobrych strategów. Żołnierze padali od przeciągów.
Z kart książek pobrzękiwały ostrogi, karabiny ustawiano
w kozły, husaria cwałowała po zamarzniętych stawach;
Najświętsza Panienka zamykała oczy zabitym na obrazkach Grottgera.

Na głębokich tyłach ludzie oddychali z ulgą. Nadciągały
spokojne czasy.

Błotniak z Bronnej Góry

Czy już odszedłeś
Biały rumaku
Malowany koniu
Czy falą światła przebiegłeś
I w marszu cieni złożyłeś kości —
Koniu
W rumaku malowany
Z tekturowym siodełkiem
Z gazetowym jeźdzcem
Z kopią —
Koniu malowany
Popielnicowy koniu
Pozostawiony na łasce wyobraźni.

Błotniak z Bronnej Góry

W czasie tropikalnej gorączki wyborczej, tej epidemii malarii prawdziwej, której ofiarą stał się także bywszy prezydęt, co najbardziej widomą oznaką katastrofalnego ocieplenia klimatu jest, ludziska jako tako zawieszający swoją uwagę na jaskiniowych metodach walki na ościenie, starają się też czasem całkiem na serio odróżnić i właściwie odczytać slogany i komiksowe pismo obrazkowe dla analfabetów, starające się w swym posłaniu trafić do ich kapryśnego ośrodka woli, którego spełnieniem jest ręka z odpowiednią kartką wyborczą w urnie; także ręka odcięta od korpusu z głową, jako zbędnym przydatkiem. Urna zaś w powszechnym odczuciu jest godnym miejscem, gdzie nasze prochy czekać będą na Zmartwychwstanie.

Błotniak z Bronnej Góry

      Sezon turystyczny w tym roku zaczął się znacznie wcześniej, a to za przyczyną obozu warownego założonego przez pielęgniarki w Alejach Ujazdowskich. Pogoda na szczęście dopisała, Łazienki też, ale premier już mniej. Panuje bowiem tradycyjne przekonanie, że żabę ktoś zjeść musi. I przed taką konsumpcją pan premier się wzbrania.
       "Czy można żabie spojrzeć w oczy?" - sentymentalnie pytała kiedyś nieodżałowana Agnieszka Osiecka. Otóż można. Gdybyż to jednak premier Rzeczypospolitej miał taką jak ja wiarę, wiedzę i doświadczenie - wzdycham. Oszczędziłby w ten sposób sobie lekcji martwego języka, jakiej zechciał nam udzielić, nazywając przebywanie pielęgniarek w kancelarii - przestępstwem. Tego dnia radość robactwa, które obsiadło Rzplitą, była wielka, a i sam Belzebub, jeśli przystać na jego moc sprawczą w organizacji protestu, też był kontent.
Nieroztropnie też postąpił pan premier z osobistych względów, gdyż każdy był, jest, lub będzie pacjentem - jako mówią. Mają więc ludziska jakieś własne doświadczenia.

       I tak wielu się dziwi, że ma być wprowadzona, częściowa chociażby, odpłatność za usługi medyczne. Przecież system taki działa już od dawna, mimo to lekarze wciąż utyskują.
Oto zaledwie rok minął, gdy szwagier mój zapłacił za przyspieszenie operacji i lekarską troskliwość marne 3000 zł., co było niebywałą bezczelnością na tle przyjętych stawek, chociaż godzina pracy owego medyka uzyskała dodatkowy ekwiwalent w wysokości 700 zł. Niedługo po tym umarł mój szwagier ze wstydu, a także dlatego, aby nie narażać systemu opieki zdrowotnej na nadmierne i zapewne niepotrzebne koszta.
       Rozumiem, że taki eskulap nie dzieli się swoją wziętką z pielęgniarką, której dochody są marne. Dostęp do wziętki także jest nierówny, dlatego podzielam wiarę w lekarzy pamiętających jeszcze o przysiędze Hipokratesa. Jednak natura ludzka nie tak łatwo poddaje się przemianom i nawet prostacka indoktrynacja w zakresie naprawy lecznictwa poprzez uzdrowicielską moc prywatyzacji może skończyć się na prywatnym cmentarzu. Inne grupy zawodowe też nie mają się lepiej. O podpięcie się do państwowej kasy walczą niezłomnie firmy farmaceutyczne w dziedzinie leków refundowanych, bowiem możliwość zafundowania sobie leku przez przeciętnego śmiertelnika dawno już się skończyła na zakupie kropli walerianowych. (A czy to nie farmaceutyczny kartel jest odpowiedzialny za taki wzrost kosztów?) Jednak w sytuacjach granicznych przedstawiciel ludzkiego pogłowia, nie żyjący z procentów od kapitału załatwionego sobie przy okazji sprawowania publicznej funkcji, sięgnie do rezerw tkwiących dotąd bezczynnie w klejnotach prababki. Tak więc taki drenaż rynku też jest przewidziany w alternatywie: albo płać, albo lecz się sam przykładając liść babki na bolące miejsce.

       Wracajcie, Rodacy, do znachorów i zaklęć, uzdrawiaczy wszelkiej maści, do stawiania baniek i domowej produkcji leków na spirytusie.
W ramach zaś solidarnego państwa, którego to PiS jest gorącym orędownikiem, mimo że zostanę przez Macieja Rybińskiego uznany za piewcę urawniłowki, nawołuję do zmniejszenia o połowę apanaży posłów, senatorów i ogólnie całej budżetowej biurokracji.
Z tego, co im zostanie, wystarczy jeszcze na błotną kurację u wód i przeniesienie żywcem do Muzeum Osobliwości pod opieką wyznawców leczenia ukąszeniem samego Eskulapa.

Błotniak z Bronnej Góry

Dzisiaj
Spadł pierwszy śnieg
We wnętrzu Góry —
Tutaj
Białe jest to
Co niewidzialne:
Chmura, drzewo, dom
Kryjówka w szarym kamieniu;
Tutaj
Śpi sarna, łoś, który znikł
Ale się pojawia
Ptak z ilustracji
Któremu z brzuszka
Zniknęła nazwa —
Tutaj
Pada pierwszy śnieg.

Błotniak z Bronnej Góry

      Powodowany straszliwa odpowiedzialnością za los mojej Ojczyzny, tudzież małego kręgu moich Przyjaciół, myślę nieustannie jak los ten polepszyć — i ulegam w końcu własnym zwierzeniom troglodyty. Po nocach się we śnie moim bezsennym tułam, na lodowce wyśnione wchodzę — a i do pieczar i jaskiń ognistych też. Przychodzi poranek, a ja w jaskini i nikt dowołać się mnie nie może.
    Postanowiłem tedy kardynalnie zmienić tryb postępowania: myślenie organiczne, konstruktywne, bez oglądania się na symbole. Orły dadzą sobie radę beze mnie.

       Po kolejnej bezsennej nocy, po krzątaniu się nocnym wśród wyświechtanych idei, strzępów ksiąg, małości bezinteresownej, w cudzie ludzkiego miłosierdzia nad losem koników polnych, mrówek, żabek, porzuconych dzieci, miłości porzuconych, a więc tych Stworzeń, które Bóg stworzył, poświadczając tym samym swoją nieodpowiedzialność, a więc będąc przygotowanym na najgorsze, na zapłatę za własną ufność i niedołęstwo, głupotę i zanik uczuć wyższych, za te wszystkie cnoty otóż, mając na widoku polowanie z chartami i słysząc ogłupiały skowyt tłuszczy, która niedźwiadkowi nie przepuści, w roku tym, roku niespokojnego słońca, iluminowało się we mnie wszystko, co materią jest. Otóż i wątroba, nerki, serce bez bajpasów, z lewą komorą wypełnioną łkaniem, ale poza tym zdrowe, do czynów bohaterskich zdolne i poświęceń wielorakich, za Ojczyznę do umierania gotowe. I w tym momencie serce tak lękliwe wykazało się roztropnością i męstwem godnym serc królewskich.

       Przykłady żywotów mając zacne, postanowiłem się zapuścić w zaczarowaną krainę dóbr doczesnych. Aliści świat poszedł ostro do przodu... Internet — to słowo wywołało także we mnie dygotanie przedsionków. Siedzisz w domu, śpisz ze swoją ukochaną niewiastą, i za to wszystko złote monety, perły, drogie kamienie na konto w pewnym banku na Kostaryce się sypią. Jakże życie piękne jest.
       Oczami duszy zobaczyłem miłe memu sercu niewiasty obdarowywane przeze mnie — cóż mówię — obsypywane przeze mnie klejnotami. Suknie, bielizny z najbardziej wyszukanych materiałów, wozy ciągnięte przez strusie z dyndającymi wachlarzami, z barwnymi do szaleństwa podwiązkami... ach, te igliwie jakże przystępne i furie zapachów.

       I oto w aureoli anielskich zastępów, w przestworzach przezroczystych jak muślinowe biustonosze do skrywania gorejących piersi — w tkliwości swojej równych wiosennej burzy — w drgających światełkach deszczowych kropli, ugodziło nas wszystkich żądło pożądania. Sypialnia maleńkich istot tonęła w zielonej przestrzeni.
      Zaczęliśmy tkliwie. Nasze ciała przestały się rozpoznawać, przestały się bronić. Przemierzaliśmy krainy naszych twarzy, chroniliśmy się w naszych ramionach. Wiatr nad Wisłą tężał, pnie odginały się i zanurzały w wiślanych odmętach, zatoki spokojnej wody przyjmowały nas. Wśród wiklin, wśród piasków twego podbrzusza, wśród sieści przyjaznych zwierząt, wśród połyskującej w oddali przystani bioder twojej przyjaciółki, której szept ogrzewał moją samotność przy tobie — czujnie szemrało oko internetowej kamery.

Błotniak z Bronnej Góry

PONIEDZIAŁEK
Prezydęt Bush polecił zakupić w Polsce naszą technologię budowania sławojek, której wynalazcą był premier jeszcze II RP Sławoj-Składkowski. Pierwsza eksperymentalna budowa ruszy niebawem koło Słupska. Po pomyślnych tam testach, cały obszar Stanów Zjednoczonych zostanie pokryty tymi wyrzutniami. Niech sobie różne dupki nie myślą. W związku z tym, i nie tylko z tym, proszę Waldemara Łysiaka o liczenie się ze słowami. JA tu piszę!

WTOREK
Czy wyrażam się jasno?! Bo mogę powtórzyć! A nawet powtarzać nie mam zamiaru, bo nie będę się wysilał. O wszystkim już pierwszy pisałem i ostrzegałem. Nawet o opadach śniegu w Paragwaju, którego przewodniczący parlamentu przysłał mi ostatnio ankietę do wypełnienia o polskich opadach i klęskach. Teraz ślęczy nad tym cała redakcja. Chyba nie dociera tam regularnie "Gazeta Polska". Powinni prenumeratę do budżetu zapisać. To się nazywa cięcie po skrzydłach. Taka to demokracja w tym Urugwaju.

ŚRODA
Znowu środa - jak osiem dni temu. Ach, żeby to jeszcze Magdalena bezgrzeszna w wieku poborowym była...
W Izbie Gmin rozpoczęła się debata ta, albo i nie ta, albowiem wójt gminy pod Słupskiem puścił bąka podczas posiedzenia i miał czelność zapytać Pentagon, co zamierza postawić w jego stodole. Obserwatorzy podkreślają, że była to prawdopodobnie świadoma prowokacja, mająca na celu ośmieszenie kolebki polskiej demonicznej demokracji. W Indiach bengalskie tygrysy też puszczają bengalskie wiatry, co powoduje zmiany klimatyczne na całym świecie i wprawia w osłupienie całe dawne imperium, gdzie słońce nigdy nie zachodziło. Byle polski minister obrony, zwykły polityk czy dyplomata także wiedzą, że słońce nad imperium nigdy nie zachodzi.

CZWARTEK
Grono wybitnych publicystów przysłało mi list gratulacyjny. Cieszę się podwójnie, bo to oznacza, że i Janina Paradowska korzysta z moich analiz. Najważniejsze - to pracować w gazecie od początku aż do końca.

PIĄTEK
Wyszło właśnie tak długo oczekiwane przez naszych czytelników wydanie niezależne naszej gazety. Niezależnie od tego faktu, ja sam jestem niezależny nawet od swoich niezależnych poglądów. Dlatego piszę na stronie szóstej i siódmej, i polemizuję z tym tekstem na stronach szesnastej i siedemnastej, zaś na stronie przedostatniej znaleźć można moje myśli w odcinkach, zawierające ostrzeżenia, rady i połajanki. Pyszna lektura na każde sobotnie popołudnie. Wreszcie, niezależnie od tego, na stronie ostatniej mam swój stały niezależny felieton, który moje naturalne prawo do niezależnej polemiki zapewnia. Nie mogę więc pominąć i tej kwestii, że już dawno Łysiaka ostrzegałem, iż niezależność nie popłaca.

SOBOTA
Dzień ten poświęcam zwykle na czytanie moich "Odcinków" z ostatnich lat piętnastu. Wyraziście więc widzę. Człowiek jest mniej ważny od byle żaby czy jakiegoś zawilca zwiniętego. Świat "dotknięty jest chorobą fundamentalistycznego antyamerykanizmu, stanowiącego współczesną odmianę antysemityzmu". Każdy widzi, że Boy byłby ze mnie dumny.

NIEDZIELA
Dzisiaj miałem telefon z MSZ. Mam zostać ambasadorem naszej prowincji w stanie Texas. Na wszelki wypadek uczę się nazw dni tygodnia po angielsku i podczas codziennego treningu anglezuję z wyczuciem na moim dyplomatycznym, choć dotkniętym dychawicą koniu na biegunach. Nie widzę jednak nikogo, kto by mnie w redakcji zastąpił. Muszę podjąć świadomy trud. Może mi Wierzbicki z Isakiewicz pomogą. Liczę że Sakiewicz też, ...bo przecież dzieli ich tylko jedna litera.

MONDAY
All rights reserved - czyli - nakład kontrolowany.

Wasz Oldboy
Z Loży

Błotniak z Bronnej Góry

Przedwiośnie
Wiatr suchy i resztki śniegu
Rankiem słońce i koń
Przebiegający po dachach
Koń w sitowiu, stojący na drodze
Chłopiec z perkozem
Znieruchomiały.

Błotniak z Bronnej Góry

Rozpięty na widnokręgu zagadkowych płócien
Patrzysz martwymi oczami na nasze obolałe schronienia
Na zaciemniałym lotnisku mojego i twojego kraju
Nieustanny monolog defilady.

Błotniak z Bronnej Góry

Marszałek ...Putra to jedna z galionowych figur PiS-owskiej Wielkiej Armady, kanonier podlaskiej dłubanki tak umysłowo napiętnowany przy owej dłubaninie, że i gesty obu rąk mające unieść tę napuszoną nicość są jak instrument, który z powagą oświadcza, iż będzie grać sam. To już moje myszy grają piękniej na fortepianie biegając po strunach i zamieniając go w harfę. Tymczasem jegomość Putra chce za wszelką cenę podtrzymać swoje o sobie złudzenia na koszt podatników i innych podmiotów biorących udział w hipnotycznym seansie.

Błotniak z Bronnej Góry

      Nawet zastępy totumfackich publicystów starających się tak rozważnie dobierać słowa orzekło, że tarcza — jak sama nazwa wskazuje — służy do obrony, a więc — jak sama nazwa wskazuje — do obrony słusznej. Mój zabieg rozbudowania nieco głosów tego chórku wydaje mi się na tyle usprawiedliwiony, że nie tylko o samo semantyczne znaczenie tarczy idzie.

       Otóż nie znam z Historii żadnej armii, która posługiwała się samymi tarczami, z czego wynika oczywisty wniosek, że tarcza nie jest defensywnym narzędziem obronnym, ale jak najbardziej ofensywną bronią do osłonienia siebie po to, aby zadać przeciwnikowi cios dotkliwy. Zmuszenie go przy pomocy samej tarczy do uległości, czyli poddania się, naturalnie też wchodzi w rachubę, ale w szczęku bitewnym zdarzało się relatywnie rzadko. Wynika z tego następny słuszny wniosek, że tarczy potrzebny jest przede wszystkim miecz. I tutaj konstrukcja nasza przemyślna dotychczasowej definicji tarczy bierze w łeb. Dla podtrzymania jednak ducha walki posługujemy się przeto owym, tak obciążonym pamięcią nieudanych powstań i bitew heroicznym zawołaniem: Z tarczą lub na tarczy! Okazuje się wtedy, iż na tarczy — bywało — niesiono poległego wojownika, który nie sprostał umiejętnościom, przebiegłości lub przewadze liczebnej nieprzyjaciela. Funkcja więc obronna tarczy staje się co najmniej połowiczna, skoro tarcza może służyć za katafalk, a staje się jeszcze mniejsza, gdy decyzja o użyciu tarczy zależy od obcego wodza prowadzącego własne wojny i uwikłanego we własne konflikty — czego nie powinien negować w publicystycznym ferworze nawet nasz rodzimy Koziołek Matołek, bo stanowić to może obrazę jego rozumu, który on sobie tak ceni.

       Do czego więc w istocie służyć może tarcza? Nie tylko przecież wikingowie bili w tarcze jak w bębny, chcąc zamanifestować własne męstwo i medialnym hukiem ogłuszyć przeciwnika, tudzież dodać sobie splendoru.
Celowośc otóż budowania i używania tarczy zależeć może — acz nie musi — od spychanego coraz bardziej w zapomnienie rozumu w nadrzędnej obronie polskiej racji stanu, pojmowanej wszakże — na Swarożyca! — nie jako budowanie trójkąta Świętego Przymierza między USA, Izraelem i Rzecząpospolitą jeszcze Polską — co roi się główce prezydenckiej jejmości minister, będącej wszak emanacją Głowy samego Prezydenta RP. Albowiem będziemy tam reprezentowani wyłącznie przez te kręgi patriotyczne, których opinie możemy bez przeszkód czytać i słuchać, a jakże, w niezależnych mediach.

       Wyrażenie więc woli o chęci spopielenia siebie, swoich dziatek i dalszej rodziny daleko przed czasem — na w miarę znośnych warunkach — wykracza daleko poza prezydenckie i ministerialne kompetencje i wymaga przynajmniej erystycznej oprawy, której zdają się nam odmawiać nie tylko wspomniane dwa urzędy. Wciskanie zaś Polanom jedynie słusznej miazgi w tym zakresie jest kopią propagowania irackiego zagrożenia nuklearnego, biologicznego i chemicznego dla całego świata, w które publicystyczne Koziołki zdawały się wierzyć bezprzykładnie.

       Tak więc w naszych rozważaniach dochodzimy do odmiany tarczy tradycyjnej: jest nią tarcza strzelecka. Tarcza ta służy — też tradycyjnie — do dziurawienia nieszczęsnych głupków nierozważnie wystawiających siebie i bliźnich na cel. Może to być też liść tarczowaty przyrośnięty nie do ogonka, lecz w środku.
Czy jednak za tym liściem skryć się można i osłonić przed armią Hunów z bliższego lub dalszego Wschodu — powątpiewają nawet ślimaki.

       Ja, pozostając przy mojej herbowej tarczy Lubicz, udaję się teraz na poszukiwania mniej oczywistego i bardziej sprzecznego wewnętrznie morału, co — jeśli Swarożyc pozwoli — może stać się udziałem także dotychczasowych miłośników gier losowych.

Błotniak z Bronnej Góry

      Wśród duchowej mizerii reliktu guberni suwalsko-augustowskiej nie jest łatwo sklecić donos na siebie, na topniejące grono przyjaciół, na świat odbity w oku jaszczurki. Pory roku mijają i coraz więcej listów nie odnajduje swoich adresatów. Jedni umierają opuszczając ten padół, i inni umierają, przechodząc w stan zapominania. Jako miłośnik epistolografii przypatruję się tym zjawiskom z wstydliwym zażenowaniem, bowiem - po latach zmagań - pogodziłem w końcu niektórych dawnych przyjaciół i znajomych z wizerunkiem odwiecznego patafiana. Wśród sztuk wszelakich bezinteresowność myśli zdaje się sztuką najtrudniejszą!

       Aliśći i obyczaj pisania listów - wymierający pośród innych wymarłych już obyczajów - zmusza czasem do pisania głupstw, które też są świadectwem naszego istnienia. Aby zaś nie polec w tej nierównej walce z własnym natchnionym bełkotem, cytujemy na wszelki wypadek i dla psychicznej higieny choćby kilka, znanych ze swej uniwersalnośći przysłów polskich, które stanowią przy tym wystarczającą rekompensatę za utraconą krainę dzieciństwa w staropolskiej baśni i brak skupienia w dążeniu do stanu iluminacji. Jawi się więc taka sytuacja jako swoista kara akceptowana także przez nasze elementarne poczucie przyzwoitości, noszone wprawdzie okazjonalnie, ale dumnie, wśród min, ruin i grymasów zdezelowanej tożsamości. Wprawdzie żyją sobie tu i ówdzie te wyroki umysłowej dekadencji na koszt reszty współplemieńców z przynależnym im wdziękiem, bez którego istnienie Teatrzyku Piątek Klepki byłoby wręcz nie do zniesienia; chociaż pozostawiają uczucie estetycznego niedosytu, ale zaraz ściągają mnie za nogi z wysokich rejestrów, karmiąc wątpliwości wkradające się w moją radosną ingerencję w twór bez mała doskonały, niwecząc wszakże wszystkie slogany, przy których życie duchowe mumii zmierza do apostolskiej apoteozy. Jakże mała jest moja duszyczka w obliczu nieskazitelnej czystości moralnej wiekuistej Prawdy, którą nicujemy na wszystkie strony w codziennym trudzie o przetrwanie materii.

       Zdesperowany myślę sobie, jak wyrodnym jestem okazem zoologicznego antypolonizmu i antysemityzmu równocześnie, chociaż tak umiarkowanie kpię sobie z ożywającego co i rusz denata o inicjałach PZPR i z innych rozchybotanych skrótów, wywodzących się z tego izmu. Skrycie też przyznaję, że łatwizna jest to umysłowa, która tylko moją wiarę w oczyszczającą moc wody wiślanej ma z determinacją podkreślać, o czym mówi się na rynku w Kaliszu!
Kiedy więc myśl moja tak w nadmiarze i wbrew mojej woli gdzieś ulata, lub do Kalisza prostym traktem zdąża, kiedy na swych rachitycznych nóżkach napina się i burczy - potrzebne są jakieś szczudła. Zacząłem tedy sobie przemyśliwać, jakie to rękojmie wynikały dla Polan z racji samego istnienia owej przodującej kiedyś siły narodu, której tchnienie jeszcze i dzisiaj czujemy na plecach.

       Otóż ludziom żyło się coraz godniej i dostatniej. Mieliśmy flotę, kopalnie, huty, stocznie i sanatoria, bezpłatne lecznictwo i szkolnictwo, związki i stypendia twórcze, pochody pierwszomajowe, "Śląsk" i "Mazowsze", powszechne zatrudnienie i kino moralnego niepokoju, talony na samochody dla sprzedajnych intelektualistów i artystów - z których lepiono funkcjonujące i dzisiaj autorytety - tanie książki i mieszkania, 3 miliony członków PZPR, milicję obywatelską, nagrody państwowe, ludowe wojsko, dziurawą cenzurę, wymierny zaprzaństwem dostęp do paszportu, wolne wybory i koncesjonowaną opozycję, dziennik telewizyjny i bezpieczne granice. I wreszcie mieliśmy nasze sumienia dogorywające w ostatnich myślach tych najbardziej osamotnionych, którym wpychano do ust - przed strzałem w tył głowy - pachnące sośnianym lasem trociny. I, nie bez kozery, mieliśmy różne polityczne przełomy i wymuszone olśnienia, a wreszcie też marcowe wypadki roku '68, czyli ów niewybrednie nazywany "Holokaust urządzony przez Polaków", stanowczo nie doceniany dzisiaj przy majstrowaniu polskiej myśli politycznej.
       A więc już wówczas wielu, nie mogąc sobie poradzić z urzekającą wielowymiarowością świata, odwoływało się do filozofii godnej skrwawionego napletka. Tak pojmowana dezynfekcyjna działalność umysłowa, którą polecam wszystkim mającym jakieś rozterki, doprowadziła otóż do sytuacji, gdy do każdego prawie zdania trzeba dopisywać obszerne przypisy, czyli narażać większość plemienia Polan na niewysłowioną udrękę. Dlatego najłatwiej jest ogłosić koniec epoki, początek nowej i zaraz potem jej upadek. Wszystko ma być nowe, a białe plamy w naszych zamazanych życiorysach, gdzie tkwią kłopotliwe sekwencje, możemy znów zaczerniać literkami niewinnej bazgraniny.
A więc Nowe Państwo - jak magiczny Nowy Wyraz!

       Tymczasem już na tę III RP składa się dorobek wielu klasyków.
Jeszcze chłopięciem będąc, przeczytałem u Stanisława Lema w "Astronautach" o zwycięstwie komunizmu na całym świecie gdzieś tak w okolicach naszego roku 2006. Zwykła podróż do jakiejś gwiazdy wdawała mi się równie realna. Po latach Lem przyrównał stan swojego kontaktowania się z tubylczą ludnością do jednoosobowej gry w szachy. Przenikliwa ta uwaga zdawała się jednak pomijać skutki owego futurystycznego wróżbiarstwa, wykazując przy tym nadmierne oczarowanie skutecznością medialnego urabiania tychże tubylców na naród beznadziejnych kretynów.
I oto jesteśmy świadkami, jak Gwiazda tej umownej przecie IV RP blednie i miga zwodniczo, a niektórzy ogłosili już wręcz jej upadek. Biorąc jednak pod uwagę czas potrzebny światłu Gwiazdy IV RP na dotarcie nad Wisłę, może się okazać, że światło Jej Majestatu dotrze do nas dopiero wtedy, gdy ona sama nie będzie już zdolna do istnienia, dając tym samym asumpt do kolejnego beznadziejnego powstania.

       Aliści chrześcijański niestety Bóg, znużony powszechnym oczekiwaniem na swoje Miłosierdzie, uronił był Łzę nad opadłym liściem. Ta Łza odbija się w nieruchomym oku jaszczurki. Ta Łza przez Kraj nasz się toczy.

Błotniak z Bronnej Góry

ks. Janowi Twardowskiemu

Błotniak z Bronnej Góry

      Chyba zacznę komentować felietony Macieja Rybińskiego, którego wołają Rybą!
A jak bardziej opanuję sztukę drapania pazurem w pożółkłe karty z jego felietonami, kiedy już zacznę odróżniać ż z kropką od rz, wtedy dopisywać będę do nich własne, nigdy przedtem nie spisywane oracje. Zawsze to przecież Ryba o czymś zapomni, coś innego potraktuje z lekceważeniem lub nadmierną uwagą. Zdarzyć się też może jakiś bardziej kompromitujący detal, i ja wtedy, czychający na taką okazję, będę pierwszy na miejscu tego sromotnego wypadku. I niespiesznie, z wyrachowaniem, rzecz całą opiszę.
       Czeka mnie więc przyszłość ciekawa, bo jako rzep uczepiony ogona Ryby będę mógł donosić do gazet i odpowiednich archiwów o wszelkich Ryby poczynaniach, czyli - mówiąc językiem literackim - o tym, co Ryba z siebie w upojeniu wydala.
       Nadarza się właśnie ku temu wyborna okazja, bowiem przymusowo okupujący budynek Sejmu Posłowie i Posłanki - w naszej błotnej społeczności nazywani Obiecanki i Cacanki - przeznaczyli środki budżetowe na dofinansowanie ogrodów zoologicznych w celu przygotowania ich do przyjęcia nowych pensjonariuszy. (W więzieniach brak już miejsc).

       Dla Ryby powstanie zapewne oddział specjalny muzeum oceanograficznego p.n. Rybacka Spółdzielnia Pracy, dla której hodowla rybek w akwarium - do którego Ryba zostanie wspaniałomyślnie wpuszczona - będzie priorytetowym zadaniem postawionym przez wszystkie ministerstwa czuwające nad dalszym rozwojem gospodarki narodowej.
       I w takim oto akwarium, wśród kiełbików, skalarów, welonów i pływających tu i ówdzie majestatycznych ośmiornic, czas będzie upływał Rybie wyjątkowo godnie.
Szczególnie cenne mogą się okazać zapiski Ryby uzasadniające sens przemiany człowieka w Rybę. Bowiem moda na imiona ptasie i wszelakich innych stworów nie ominęła także gryzipiórków.
Nawet w IV Oddziale Oczyszczania Kraju powszechnie szanowany kierownik zsypu przyjął chrzest i czyni teraz honory za wszystkie pluszaki, dożywające swych dni na terenie objętym jurysdykcją IV RP.
       Ja, jako wyliniałe i przesadnie spleśniałe ptaszydło, kalające własne gniazdo z upodobaniem godnym lepszej sprawy, mające wciąż nazbyt często występującą skłonność do kłapania dziobem po próżnicy, zostanę obdarowany obiecaną mi przez Polan złotą klatką. A były premier jeszcze III RP, którego szybko na pocieszenie mianowano bankowcem, w uznaniu moich zasług zawiesi mi na szyi piętnujący dzwoneczek zamiast odznaczenia.

       Kiedy więc w wigilijny wieczór pojawi się na stołach wielu Polan owa przyrządzana na tak wiele sposobów Ryba - niedaleko będzie do świątecznego kanibalizmu.
Z tego to powodu Ryba marzy sobie, aby w teorii i praktyce ewolucji zająć zaszczytne miejsce u boku małpy, a najlepiej wcielić się nie tylko w jej skórę, ale i w duszę. Małpi móżdżek też co prawda niektórzy sobie cenią, ale przynajmniej ten obyczaj nie ma już nic wspólnego z naszymi świętami.
I to jest prawdziwy powód, dla którego Ryba chce zostać zwykłą Małpą!

       Czegóż to nie robi się, aby uratować własną skórę.
Najwyraźniej cudze życie ma mniejszą wartość.

BŁOTNE ABECADŁO

sobota, 25 grudnia 2010

piątek, 24 grudnia 2010

czwartek, 23 grudnia 2010

wtorek, 21 grudnia 2010

niedziela, 19 grudnia 2010

sobota, 18 grudnia 2010

poniedziałek, 13 grudnia 2010

środa, 8 grudnia 2010

poniedziałek, 6 grudnia 2010

czwartek, 2 grudnia 2010

środa, 1 grudnia 2010

wtorek, 30 listopada 2010

sobota, 27 listopada 2010

środa, 24 listopada 2010

piątek, 5 listopada 2010

czwartek, 4 listopada 2010

środa, 3 listopada 2010

sobota, 30 października 2010

piątek, 29 października 2010

czwartek, 28 października 2010