Polska i Francja mają prezydentów wzrostu nikczemnego.
Kiedy jednak w sposób zaiste dostojny spacerują oni po czerwonych dywanach rozścielanych na trasach ich spacerów - czy to dla wygody, czy to dla wskazania kierunku - jeden szczegół ich odróżnia. Są to zelówki prezydentów.
Nasz prezydent pogodził się z losem i spoczywa na cienkiej podeszwie, która w dostateczny sposób symbolizuje umysłowe podwaliny IV RP. Francuski prezydent, zgodnie z francuską racją stanu i tradycją kolonialną, o bardziej stabilne zelówki się postarał.
W tym momencie nawiedza mnie wspomnienie o starym szewcu z ulicy Radzymińskiej, który podwyższał mi zelówki i obcasy nie dla próżnego splendoru posiadania zamorskich terytoriów - w tym Madagaskaru - nie dla ratowania głowy w ścisku autobusu linii 119, ale dla zbytku jeżdżenia na łyżwach po zlodowaciałym śniegu, co mocowane przez niego platki umożliwiały.
Umarł już dawno stary szewc zapijający swoją starość przy moich platkach w maleńkim warsztacie obok cukierni Kowalewskiego, gdzie były wyborne napoleonki, które uwielbiała moja mama.
Umarł fryzjer pochylający się nade mną w zmatowiałym lustrze zawieszonym na zbrązowiałej od tytoniowego dymu zielonkawej ścianie z misterną inkrustacją malarskiego wałka.
Znikł kiosk, w którym wypatrzyłem tajemniczą książkę o szczęśliwym chłopcu, a ktoś czekający w kolejce dołożył mi połowę pieniędzy na jej kupno.
Wycięto drzewa, zwalono wysoki tajemniczy płot u zbiegu ulic Trockiej i Korzona, ogrody zamieniono na parkingi...
W taką oto literacką peregrynację można się niebacznie udać poszukując straconego czasu. Wystarczy widok prezydenckich zelówek na czerwonym w dodatku dywanie.
Kiedyś Marcel Proust posłużył się w tym celu dobrze wypieczoną magdalenką. Dzisiaj Magdalenka kojarzy się nazbyt złowrogo, co i zamknięty - zdawałoby się - sens literatury wypacza i roboli od pióra na niebezpieczne manowce zwodzi.
Kiedy jednak w sposób zaiste dostojny spacerują oni po czerwonych dywanach rozścielanych na trasach ich spacerów - czy to dla wygody, czy to dla wskazania kierunku - jeden szczegół ich odróżnia. Są to zelówki prezydentów.
Nasz prezydent pogodził się z losem i spoczywa na cienkiej podeszwie, która w dostateczny sposób symbolizuje umysłowe podwaliny IV RP. Francuski prezydent, zgodnie z francuską racją stanu i tradycją kolonialną, o bardziej stabilne zelówki się postarał.
W tym momencie nawiedza mnie wspomnienie o starym szewcu z ulicy Radzymińskiej, który podwyższał mi zelówki i obcasy nie dla próżnego splendoru posiadania zamorskich terytoriów - w tym Madagaskaru - nie dla ratowania głowy w ścisku autobusu linii 119, ale dla zbytku jeżdżenia na łyżwach po zlodowaciałym śniegu, co mocowane przez niego platki umożliwiały.
Umarł już dawno stary szewc zapijający swoją starość przy moich platkach w maleńkim warsztacie obok cukierni Kowalewskiego, gdzie były wyborne napoleonki, które uwielbiała moja mama.
Umarł fryzjer pochylający się nade mną w zmatowiałym lustrze zawieszonym na zbrązowiałej od tytoniowego dymu zielonkawej ścianie z misterną inkrustacją malarskiego wałka.
Znikł kiosk, w którym wypatrzyłem tajemniczą książkę o szczęśliwym chłopcu, a ktoś czekający w kolejce dołożył mi połowę pieniędzy na jej kupno.
Wycięto drzewa, zwalono wysoki tajemniczy płot u zbiegu ulic Trockiej i Korzona, ogrody zamieniono na parkingi...
W taką oto literacką peregrynację można się niebacznie udać poszukując straconego czasu. Wystarczy widok prezydenckich zelówek na czerwonym w dodatku dywanie.
Kiedyś Marcel Proust posłużył się w tym celu dobrze wypieczoną magdalenką. Dzisiaj Magdalenka kojarzy się nazbyt złowrogo, co i zamknięty - zdawałoby się - sens literatury wypacza i roboli od pióra na niebezpieczne manowce zwodzi.
W czerwcu, Roku Pańskiego 2007
Błotniak z Bronnej Góry
